Month: May 2018

Η συμπόρευση όλων αυτών των φορέων κρατικού συνδικαλισμού το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχει ως γνώμονα την διεκδίκηση των συμφερόντων των εργατών απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εργοδοτική ασυδοσία αλλά προτάσσει τη συμφιλίωση μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων. Το ιδεόλογημα της «Κοινωνικής Συμμαχίας» αποσκοπεί στην μετακύληση της αιτίας της φτώχειας και του εργασιακού μεσαίωνα από την απάνθρωπη φύση του καπιταλισμού,σε λανθασμένους πολιτικούς χειρισμούς των κυβερνήσεων αποκομμένους από το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

Tα τσιράκια της εργοδοσίας , αυτοί οι επαγγελματίες συνδικαλιστές και εργατοπατέρες, επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την εργατική τάξη για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου και την καλούν να συμμετάσχει σε ένα κοινό «αγώνα» εργατών και αφεντικών. Μια τέτοια σύμπλευση θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την πορεία του εργατικού κινήματος. Η εργοδοσία, μέσω των παραπάνω φερεφώνων της, προσπαθεί να αφομοιώσει όσες/-ους καταπιέζει, στη ρητορεία της, πέρι διαταξικής αρμονίας και κοινότητας αγώνα λόγω της κοινής καταγωγής που μοιράζονται δυνάστης και καταδυναστευόμενος. Η εθνική ενότητα και ομοψυχία χρησιμοποιούνται για άλλη μια φορά ως όπλα του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στις ταξικές αντιστάσεις, ως μέσο συνειδησιακής καταστολής και ύπνωσης στον κόσμο της εργασίας.

Όσο βαθαίνει, μέρα με τη μέρα, αυτό το σύστημα της καταπίεσης, όσο το τα αφεντικά αντλούν όλο και μεγαλύτερη υπεραξία από τον ιδρώτα των εργατριών/-ών, τόσο αυξάνονται οι εργατικές δολοφονίες (με πιο πρόσφατη του Γιάννη Ζυγοροδήμου, που δούλευε σε κατασκευαστική εταιρία στη Λάρισα, όταν εγκλωβίστηκε σε μηχάνημα κι έπειτα έχασε τη ζωή του), τόσο καταπατάται το κεκτημένο εδώ και πάνω από έναν αιώνα δικαίωμα στην 8ωρη εργασία, η κυριακάτικη αργία, τόσο υποβαθμίζεται συνέχεια ο υποκατώτατος μισθός και κατ’ επέκταση οι ζωές και η αξιοπρέπεια των κατώτερων στρωμάτων. Τα μεγάλα και τα μικρά αφεντικά θέλουν να μας πείσουν ότι η εξαθλίωση που βιώνουμε δεν οφείλεται σε αυτό το κυρίαρχο παγκοσμίως καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα που αναπαράγει καταπίεση και ανισότητες, αλλά έπεσε από τον ουρανό και θα αντιμετωπιστεί μόνο αν συσπειρωθούμε φτωχοί και πλούσιοι κάτω από μία κοινή εθνική ταυτότητα για να σώσουμε το εθνικό κεφάλαιο. Να αγωνιστούμε δηλαδή για να ισχυροποιήσουμε τα δεσμά της σκλαβιάς μας.

Ως αναρχικοί/-ες, αντιθέτως, εμείς προτάσσουμε τους ακηδεμόνευτους ταξικούς αγώνες μέσα από σωματεία βάσης, την αντεπίθεση στη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου που δεχόμαστε, τη συλλογικοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας στο σήμερα και την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης και της ταξικής χειραφέτησης. Η απεργία αποτελεί εδώ και τόσα χρόνια, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο στο οπλοστάσιο των εργατών/-τριών, αφού μπορεί να παραλύσει την παραγωγική διαδικασία εντός του καπιταλισμού, για όσο καιρό διαρκέσει. Η απεργία είναι για εμάς ανεπίτρεπτο να χρησιμοποιείται ως τέχνασμα της κυρίαρχης τάξης προς τον αποπροσανατολισμό των καταπιεσμένων και ως αντιδιαστολή στις ταξικές διεκδικήσεις, που καθιστούν ξεκάθαρο πως καμία πατρίδα δεν μας ενώνει με τα αφεντικά μας. Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και οι υπόλοιποι φορείς του κρατικού συνδικαλισμού κηρύσσουν, λοιπόν, απεργία και μας καλούν να αγωνιστούμε μαζί με τα αφεντικά για χάρη του ελληνικού κεφαλαίου την ίδια ώρα που για χάρη του τελευταίου, το ελληνικό κράτος επιτίθεται στο δικαίωμα στην απεργία, με έναν πρωτοφανή αντιαπεργιακό νόμο.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.

ΣΤΟΝ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ, ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ

ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ.

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ.

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ CAMINO LIBRE-ΚΟΜΟΤΗΝΗ

Το ελληνικό κράτος βάζει πλάτες σε αυτή την πολιτική, συμμετέχοντας στην στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ, τις Η.Π.Α. και την Κύπρο καθώς και το ολοκληρωτικό καθεστώς της Αιγύπτου. Μία κρατική οντότητα που διέπεται από μιλιταρισμό, το στρατιωτικοποιημένο Ισραήλ της δίχρονης αναγκαστικής θητείας για άνδρες και γυναίκες υποβιβάζει ολοφάνερα και ξεδιάντροπα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο μύθος της αγιοποίησης κάθε κράτους, ως πολιτειακή μορφή οργάνωσης μιας κοινωνίας, καταρρέει συθέμελα μπροστά και μόνο στην ιδέα ότι ένας λαός, κατατρεγμένος ιστορικά από ένα παγκόσμιο κλίμα αντισημιτισμού -μέχρι και σήμερα-, που έχει βιώσει το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας από το ναζιστικό καθεστώς και τα στρατόπεδα συγκέντρωσής του, επιστρατεύεται από την κρατική εξουσία για μία εθνοκάθαρση, τόσα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα. Δολοφονίες αμάχων, βομβαρδισμοί κι εθνικό μίσος συνθέτουν ένα μωσαϊκό βαρβαρότητας μιας πολεμικής δυστοπίας.

Παράλληλα, η ηγεμονία της φονταμενταλιστικής οργάνωσης Χαμάς εντός της Παλαιστινιακής Αντίστασης αρνείται τη συνύπαρξη των δύο λαών υποστηρίζοντας την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους του Ισραήλ και εκφράζοντας ανοιχτά αντισημίτικες θέσεις. Ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός καθώς και η λογική ολοκληρωτικής εξόντωσης εθνοτήτων προωθείται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους ως αναλώσιμα προϊόντα, στο όνομα της δημιουργίας ή της υπεράσπισης ενός έθνους-κράτους, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να εκφράζει ένα κίνημα αντίστασης με χειραφετικά χαρακτηριστικά για οποιαδήποτε καταπιεσμένη ταυτότητα.

Καταληκτικά, ως κοινωνικοί/-ες αναρχικοί/-ές, αρνούμαστε τη λογική των ίσων αποστάσεων, αντιτασσόμαστε στην καταπίεση που δέχεται ο παλαιστινιακός λαός στηρίζοντας το δίκαιο αίτημα του στην αυτοδιάθεση, οραματιζόμαστε και παλεύουμε για έναν κόσμο όπου φυλές και έθνη δεν υφίστανται ως διαχωρισμοί μεταξύ των ανθρώπων, για έναν κόσμο χωρίς θεούς κι αφέντες. Η διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη είναι το όπλο μας ενάντια στους διακρατικούς πολέμους και τον μιλιταρισμό. Πέρα από την αυτονόητη αλληλεγγύη μας στον καταπιεσμένο παλαιστινιακό λαό εκφράζουμε τη στήριξη μας στα κινήματα ειρηνικής συνύπαρξης των δύο λαών που μάχονται γι’ αυτόν τον δίκαιο αγώνα εντός της περιφέρειας του κράτους του Ισραήλ.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ CAMINO LIBRE – ΚΟΜΟΤΗΝΗ