Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2008 , ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος, πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα, συνοδευόμενος από τον Β. Σαραλιώτη. Η κρατική αυτή δολοφονία, έβγαλε μεγάλο μέρος της οργισμένης νεολαίας και όχι μόνο, στο δρόμο, το οποίο για αρκετές μέρες συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής. Αυτή η εξέγερση, εκτός από την έμπρακτη σύγκρουση με το κράτος, δημιούργησε γόνιμο έδαφος για τους μελλοντικούς αγώνες. Μια ολόκληρη γενιά μαθητών/ τριών, φοιτητών/ τριών και νέων, ζυμώθηκε πολιτικά, ριζοσπαστικοποιήθηκε και οργανώθηκε σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, δίνοντας έτσι πνοή στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα. Παράλληλα, οι εστίες αγώνα πολλαπλασιάστηκαν, καταλήψεις και κοινωνικοί χώροι ξεπήδησαν σε όλη την επικράτεια.
Δέκα χρόνια μετά, το κράτος και το παρακράτος συνεχίζουν να δολοφονούν με τη σιωπηρή συγκατάβαση των συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας, που από απλοί παρατηρητές, γίνονται αρπακτικά στη ζούγκλα του κοινωνικού κανιβαλισμού. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου από τα χέρια μπάτσων και αφεντικών. Στη λίστα των θυμάτων κράτους, κεφαλαίου και παρακράτους προστέθηκε πρόσφατα ο μετανάστης εργάτης Petri Zifle που δολοφονήθηκε από σφαίρες Χρυσαυγίτη στη Λευκίμμη Κέρκυρας, γεγονός που αποκρύφτηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αποδεικνύοντας την σύμπλευσή τους με το κράτος και τους φασίστες.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Μέσα στον κόσμο της εκμετάλλευσης, του πολέμου, του κοινωνικού εκφασισμού, της πατριαρχίας και του κρατικού ολοκληρωτισμού οφείλουμε να οργανώσουμε τις μαχητικές μας αντιστάσεις, να συγκρουστούμε συλλογικά με το κράτος και το κεφάλαιο.
Για εμάς, η εξέγερση του Δεκέμβρη, δεν τελείωσε το 2008. Η φλόγα της εξέγερσης, καίει ακόμα μέσα μας. Όσο ο θάνατος και η καταπίεση αποτελούν κανονικότητα, τόσο οι κοινωνικοί αγώνες θα στέκονται ανάχωμα, έως την ανατροπή της.
ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ